همدرنگ خبر

​قوانین کنوانسیون تخیلی 
مانده‌ام برای این تصویر چه مطلبی بنویسم که حس درد آن را به رشته‌ی تحریر در بیاورم.
همچون دانش آموزی که در این مواقع سوال از معلم می‌کند دست به دامانِ موتور جست‌ و جو‌گر گوگل می‌شوم و برخی قوانین تصویب شده‌ی بین‌المللی در شرایط جنگی را می‌خوانم، یکی از یکی تخیلی‌تر. شاید می‌توان امیدوار بود نظیر آن را تنها در سبک فیلم‌های هندی به‌ نمایش در بیاورند.

مانند قوانین کنوانسیون‌های ژنو ۱۹۴۹، به‌ ویژه کنوانسیون سوم ژنو، و پروتکل‌های الحاقی ۱۹۷۷، به‌ ویژه ماده ۷۹ پروتکل الحاقی اول در مورد حمایت از خبرنگارانی با مأموریت‌های حرفه‌ای خطرناک است که در مناطق درگیری مسلحانه مشغول به کار هستند.

یا تاکید توافق‌نامه‌ی ژنو بر امنیت پزشکان و کسانی که به جنگ‌زدگان خدمات پزشکی ارائه می‌کنند باید تحت هر شرایطی حفظ شود، حتی اگر برای دفاع از خود یا بیماران‌شان سلاح به دست بگیرند.
همچنین قوانین نظارت بر اجرای کنوانسیون حمایت از کودکان در شرایط جنگی، تحقیقاتی است که کمیته‌ی حقوق کودک می‌تواند به ابتکار خود انجام دهد، در صورتی که اطلاعات موثقی داشته باشند که آنها را به این باور برساند که یک کشور عضو حقوق کنوانسیون را نقض کرده است.

*جالب‌تر این‌‌که اسرائیل خود عضو این کمیته است و جوامع بین المللی تنها به انتقاد از او می‌پردازند.*

پس عجیب نیست رژیم صهیونیستی با گلوله بستن کودکان، خبرنگاران و پزشکان بی‌دفاع غزه به این قوانین کاغذی ریشخند می‌زند، چون باور به انسانیت ندارد.
✍🏻به قلم زهرا خدری

#سوژه_هفتگی