همدرنگ خبر

​آخرین روز ماه صفر امسال مهمان روضه خانگی یکی از دوستان دعوت بودیم.

روضه خوان گاه ، خطی به روضه امام رضا(علیه السلام) و خواهرشان می زد گاهی خطی به روضه امام حسین (علیه السلام ) و دل زینب(سلام الله علیها).

این شب آخر ماه صفر انگار متعلق به جمع خواهر و برادرهایی هست که عهدشان برای جهاد تبیین، در دل تاریخ ماناشد.

ذهن خالی شده از سوژه ام که پیش از این در پیدا کردن موضوع همچنان در حال کند و کاو بود به سمت این عهد خواهر برادری رفت که هزارو اندی سال هست چراغ این مجالس روضه را روشن نگه داشته هست و چه ارثی از این خوبتر….

آخر مجلس روضه به بساط جمع و جور پذیرایی نگاه کردم یک پیاله کوچک کاچی،یک فنجان چای، چند دانه خرما و یک عدد شیرینی بامزه  ، که مرضیه خانم دختر نوجوان خانواده به نیت نذری روضه خانگیشان پخته بود و این را مادرش به آرامی در گوشم گفته بود.

زمانی که مرضیه که سیزده سال ببشتر نداشت  کنارم نشست از او خواستم طرز تهیه اش را برایم توضیح دهد که با ذوق برایم از دستور پختش گفته بود و همچنین یک تکه بسکویت که برادر کوچک چهار پنج ساله اش محمدرضابا لبخند کودکانه اش تعارفم کرد که برای خوب کردن حال من همین کفایت می کرد.

یاد این نقل حاج آقا پناهیان از آیت‌الله العظمی بهجت(ره) افتادم که می‌فرمود که مجلس روضه هم خودش زیارت است. آنجا هم حال آدم خوب می‌شود

.