همدرنگ خبر

​امشب که میهمان روضه خانگی یکی از دوستان دعوت بودم وسط سخنرانی و مداحی به یادخاطرات این چندروزه خادمی موکب امام رضا(ع) مسجدسلیمان تصاویری را که ازآنجا به یادگار گرفته بودم در گالری گوشی ام نگاه می کردم که از کدام سوژه عکس خاطره بنویسم.
_نگاهم به این تصویر افتاد اسمش شایان حیدر،از زائرین شیعه پاکستانی بودکه همراه خانواده و برخی از هم تبارانش درایام پیاده روی اربعین، برای استراحت مهمان موکب شهرما شده بودند.
_ طی مدت حضورشان به لطف برنامه ترجمه گر گوگل با کمک تعدادی از بچه ها توانستیم با خودش و تعدادی از همراهانش که همراهش بودن ارتباط برقرار کنیم .کمی باهم نقاشی و کاردستی کار کردیم.

وقتی نامش را پرسیدم با گفتن اسم حیدر سر ذوق آمدم یاد اسم برادرزاده یک ساله ام افتادم که پسوند نامش هم‌نام حیدر بود.

توی خبرها که نگاه می کردم متوجه شدم
زائران پاکستانی که از شهرهای شیعه نشین این کشور قصد عزیمت به کربلا را دارند باید مصافت ۱۰۰۰ کیلومتری را تا مرز ایران طی کنند و پس از عبور از شهرهای چابهار، کرمان، شیراز واستان کهکیلویه بویراحمد وارد استان خوزستان و مرز چزابه شوند. بماند که در مسیر به خاطر کمبود امکانات با چه مشکلاتی روبرو هستند.

و این یعنی تازه ابتدای راه برای شایان حیدر کوچک ما و هم وطنانش بود تاپس از عبور از مرز های ایران به مقصد اصلی یعنی کربلای معلی برسند.

کاش فرصت می شد با شایان حیدر و بقیه خواهر وبرادرانش هم کلام می شدم تا ببینم چه چیزی آن ها را به تحمل این شرایط سخت و هوای گرم وا داشت تا در کنار بزرگترها به زیارت امام حسین(ع) بروند.

نمی دانم پاسخشان چه بود ولی هرچه بود به قول شاعر گفتنی:

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود

در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا

باید که خاک درگه اهل هنر شوی