همدرنگ خبر

آبسردکن آویزان

چند ساعتی می‌شد که حرکت کرده بودیم دلم در آن‌ لحظه یک لیوان آب خنک می‌خواست اما از آبسردکن اتوبوس خبری نبود. فکر نمی‌کردم کلمن کنار صندلی برای مصرف آب‌ خوردن باشد یکی از بچه‌ها اشاره کرد که به احتمال زیاد همان کنار صندلی های جلو آبسردکن باشد، نگاهم به بشکه‌ی استوانه مانندی افتاد که به سقف آویزان بود و تعدادی لیوان یک بار مصرف هم کنار آن قرار داشت.

هرچه دقت کردم این شکل هندسی شبیه هرچیزی بود غیر از آبسردکن. این‌چیزی که من می‌دیدم اگر از شکل و شمایلش هم صرف نظر می‌کردم چون قد و اندازه‌ی کوتاه‌تر از آن بود باید مانند کفترهای لب بام پسر همسایه‌ی‌‌مان تا همان‌جا پرواز می‌کردم و آبی برای خوردن پیدا‌می‌کردم. خلاصه هرچه مُخَیله‌ام را کند و کاو می‌کردم صلاح دیدم تشنه بمانم بهتر است تا برای یک لیوان آب، سقوط آزاد را حین حرکت اتوبوس، تجربه‌ کنم.

همین که اتوبوس ایستاد با ذوق زیاد شبیه کسانی که تازه چشمه‌ی آبی را کشف کرده باشند پیش‌روی مسئول‌مان که هنوز پیاده نشده بود با لیوانم به سوی این شیء آویزان رفتم، اما این آبسردکن عجیب نه دکمه‌ای برای روشن شدن داشت و نه یک شیر آب معمولی.

بچه‌ها در حال پیاده شدن از اتوبوس به منظور استراحت بین راهی بودند من نیز برای این‌که خیال خودم را راحت کنم برای اطمینان بیشتر پیگیر آبسردکن شدم، راننده‌ی محترم هم آب پاکی را روی دستم ریخت و کُلمن آبی رنگ بزرگی را که درست کنار صندلی ما قرار داشت و تا پیش از این فکر می‌کردم هر چیزی غیر آب خوردن در آن باشد را نشانم داد.

یک لحظه دلم برای حَلق بیچاره‌ام سوخت که به خاطر عدم پیگیری درست من این همه تشنگی را تحمل کرده است، برای همین لیوان خنکی نوشیدم تا آرام بگیرد، در آن لحظه سلول‌های خاکستری مغزم که جانی تازه گرفته بودند مرا یاد این قصه‌ی قدیمی انداختند که یک مار سال ها عاشق مار دیگری شده بود اما بعدها فهمید طرف مقابلش شلینگ آب است.

#به_قلم_خودم

تربیت معکوس

یکی از دوستان دیرینه‌ام برایم خاطره‌ی دوران کودکی‌اش را تعریف کرد که مادرش برای او یک جوجه‌ پنبه‌ای زرد خوشگلی را خریده بود. در یکی از شب‌ها به خیال این‌که جوجه‌ی بی‌نوا را از شدت سرمای هوای زمستان نجات دهد آن را زیر پتوی گرم و نرم خود گذاشته بود، اما صبح که بیدار شد با منظره‌ی تلخی روبرو شد چرا که جوجه‌ی نگون بخت خشک و بی‌حرکت شده بود و از آن زمان چون خود را مقصر می‌دانست هیچ وقت جوجه‌ی دیگری نخرید. به قول خودش از این اتفاق تلخ‌ نتیجه گرفت‌ که《گاهی اوقات بیش از حد مهربانی کردن هم می‌تواند نتیجه‌ی ناخواسته داشته باشد.》

کلامش را تایید کردم و گفتم《مصداق این مسئله می‌تواند محبت‌های افراط گونه‌ی والدین به‌ فرزندانشان باشد چرا که در این میان ، تعادل بین منطق و احساس از بین خواهد رفت و حاصل آن چیزی جز تربیت معکوس نخواهد بود.》

حرف‌هایمان مانند نان تازه بوی پختگی می‌داد اما طعم گَسِ عذاب وجدان آن، آزارمان می‌داد هر دو دلمان می‌خواست با همین آگاهی به کودکی‌مان برگردیم و جوجه‌های زبان‌بسته‌ای که ناخواسته بلای جانشان شده بودیم را با آگاهی بیشتری مراقبت کنیم شاید چند صباحی بیشتر زنده می‌ماندند اما حیف که این خواسته‌ در حد آرزو خواهد ماند.

#به_قلم_خودم

#سوژه_هفتگی

سفر خیالی

به دعوت دوستان طلبه بوشهری‌ام، سفری خیالی به استان با صفایشان کردم. چشمانم را بستم خودم را روی صخره‌های کنار ساحل دیدم. امواجِ نیلگونِ خلیجِ فارس در این فصل سال لحظه‌ای آرام و قرار نداشتند. دوست داشتم یک شیرجه‌ توی آب بزنم و دنبال پری دریایی‌های قصه‌ بروم اما یادم آمد که شنا بلد نیستم حتی توی خیالم هم از ترس غرق شدن جرئت این کار را نداشتم.

همان‌جا منتظر ماندم تا رفقایم از راه برسند تا با هم به زیارتگاه امام زاده ابراهیم(علیه السلام) برویم. فکر کنم می‌دانند یکی از فانتزی‌های زندگی من زیارت تمام امام‌زادگان این سرزمین است. برای لحظه‌ای رویم را به گوشه‌ای برگرداندم خدای من چه می‌دیدم؟! قشون نیروهای انگلیسی قصد ورود و تصرف این خاک را داشتند اما خیالم راحت بود رئیسعلی دلواری با آن یاران دلیرش، چنان شبیخون به‌ آن‌ها می‌زند که آرزویشان را با خود به گور می‌برند. یادم آمد همین چند روز پیش سالگرد این شهید ولایت‌مدار بود.

بالاخره دوستان جدیدم، آرزو و پرنیا از راه رسیدند. برای اولین بار بود از نزدیک می‌دیدم‌شان، اما با وجود خون‌گرمی‌ و جنب‌ و جوش این دختران جنوبی، دیگر برایم غریبی معنایی نداشت. دوست داشتم بیشتر اینجا بمانم و به افق زیبایش خیره شوم اما به قول این دوستان《اگر یک ثانیه بیشتر در این هوای شرجی بمانیم تبخیر می‌شویم.》راست هم می‌گفتند هوا چنان گرم بود که دیواره‌ی تخیلم هم بخار گرفته بود، حتی درست نمی‌توانستم رویا پردازی‌هایم را ببینم. برای همین سریع از صخره‌های مرجانی پایین آمدیم تا هرچه سریع‌تر به مقصدمان یعنی امام زاده ابراهیم(علیه‌السلام) برسیم.

#به_قلم_خودم

مهدیه در مهد فرانسه

مهدیه اسفندیاری در کشور فرانسه، به جرم افشای جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه، زندانی شده است. دختری که حق‌‌ طبیعی‌اش، در کشور مهد دموکراسی نادیده گرفته شد.

در ویژه برنامه‌ی نَوَسان، خواهر مهدیه اسفندیاری حقایق دردناکی از وضعیت او در زندان فرانسه را شرح‌‌ می‌‌داد. آن‌گونه که بیان می‌شد این دختر محجوب ایرانی به علت محروم شدن از حجاب، بیشتر روزهایش را در سلول‌های انفرادی سپری می‌کند.

صحبت‌های خواهرش از شرایط سخت مهدیه من را یاد زنان ایرانی پیش از انقلاب می‌اندازد که در زندان‌های مخوف ساواک، زمانی که روسری‌های آنان را گرفته بودند از پتو به عنوان پوشش حجاب استفاده می‌کردند. برنامه تمام می‌شود اما صحبت‌های گلایه‌مند مجری و مهمان برنامه‌ از عدم‌ پیگیری‌های جدی مسئولین، برای آزادی این بانوی ایرانی از ذهنم بیرون نمی‌رود.

✍ 🏻به قلم زهرا خدری

#به_قلم_خودم

جوجه پنبه‌ای

تصاویر جوجه رنگی‌ها را که می‌بینم با‌ مادرم خاطرات دوران کودکی‌ام را مرور می‌کنم. همان روزهایی که جوجه‌ فروش با صدای بلند جوجه جوجه گفتنش خبر آمدنش را می‌داد و ما بچه‌ها با ذوق تمام به سویش می‌دویدیم و چادر مادرمان را می‌کشیدیم و با خنده می‌گفتیم: “وای مامان جوجه پنبه‌ای!” بعد هم وادارش می‌کردیم چند تا از آن ها را برایمان بخرد. همین‌ که جوجه‌ها عضو جدید خانه‌ی‌ ما می‌شدند در عالَم بچگی‌خودمان سعی می‌کردیم مادر خوبی برایشان باشیم. از آب و دانه گرفته تا قفس برای نگهداری‌شان جزء دغدغه‌های ما بچه‌ها بود.

گاهی مانند مادری که نگران کودک نوپای خود بود، ما هم با چشم‌های تیزبین مراقب این کوچولوهای خوش رنگ و لعاب بودیم تا مبادا طعمه‌ی گربه‌های پررو بشوند. امان از زمانی‌که ناغافل یکی از جوجه‌ها اسیر چنگال‌های دشمن‌شان می‌شدند یا بر اثر بیماری از بین می‌رفتند، آن روز دیگر، روز عزای ما بچه‌ها بود.

سال‌ها از آن زمان می‌گذرد اما دیگر نه صدای خبر آمدن جوجه فروش می‌آید و نه ذوق دویدن‌های کودکانه توی کوچه. یاد صحبت یکی از دوستانم افتادم که گفته بود ما در حقیقت از بچگی‌مان لذت بردیم نه مانند حالا که بچه‌ها تنها سرگرمی‌شان فضای مجازی شده است.
#سوژه_هفتگی

#به_قلم_خودم